در طی عملیات تقطیر نفت خام، پس از نفت سفید برش نفت گاز بدست می آید. این برش مخلوطی از هیدروکربن های مختلفی است که در مولکولشان بین 14 تا 20 اتم کربن وجود دارد. نفت گاز و یا همان گازوئیل مصارف گوناگونی دارد که مهمترین آنها به عنوان سوخت موتورهای دیزلی و تاسیسات حرارتی است. ویژگی های نفت گاز بستگی به نفت خام اولیه دارد. مهمترین ویژگی ها عبارتند از: چگالی، منحنی تقطیر، گرانروی و رفتار در دمای پایین و نهایتا عدد ستان.
حداقل عدد ستان نفت گاز باید 50 باشد (معمولا در محدوده 48 تا 55) تا موتور دیزل نرم و بی صدا کار کند، به سهولت راه اندازی شود و دود کمتری منتشر کند. پایین بودن عدد ستان علاوه بر تاثیر منفی بر کیفیت احتراق، باعث تشکیل کک در نوک تزریق کننده می شود. افزایش الکیل نیترات ها نظیر 2 اتیل هگزیل نیترات و اتیل نیترات باعث بهبود عدد ستان می شود.
بر طبق استانداردها چگالی نفت گاز باید بین 0.81 و 0.86 کیلوگرم بر لیتر قرار داشته باشد. هر چه میزان ترکیبات نفتنی و آروماتیکی در نفت گاز بیشتر باشد، چگالی آن بالاتر می رود. به طور معمول برشهای هیدروکربوری مختلفی قابلیت امتزاج در مخزن دیزل پالایشگاه ها دارند. خواص سوخت های دیزل تقطیر مستقیم بستگی به نوع نفت خام و فاصله تقطیر انتخاب شده، دارد. بدین ترتیب نفت خام های پارافینی برش های با عدد ستان رضایت بخش ولی با مشخصات نامناسب سرمایی تولید می کنند. در حالی که برای نفت خام نفتنی و آروماتیکی وضعیت عکس برقرار است. نفت گاز سبک کراکینگ کاتالیزوری عدد ستان بسیار پایینی دارد (حدود 20) و حاوی مقادیر زیادی آروماتیک، گوگرد و نیتروژن است که افزایش آن را به مخزن سوخت دیزل محدود می کند. (حداکثر 10%). البته تصفیه هیدروژنی این برش، عدد ستان آن را افزایش می دهد (تا حدود 40) ولی آروماتیک ها را نیز تبدیل به نفتن ها می کند ضمن این که نیاز به هیدروژن زیاد دارد.
عدد ستان نفت گازهای واحدهای کاهش گرانروی و ککینگ بالاتر است ولی این مواد ناپایدارند و قبل از مصرف نیاز به تصفیه هیدروژنی دارند. سوخت های دیزل تولیدی از واحد هیدروکراکینگ از نظر عدد ستان، رفتار در سرما، پایداری و میزان گوگرد بسیار مرغوب هستند، ولی به علت هزینه بالا میزان تولیدشان محدود است.